أشعث بن قیس كندی كه از ناراضیان سپاه امام علی(ع) و از دو چهرگان و منافقان واقعی آن دوران بود،آنان را راهنمایی،پشتیبانی و تقویت روحی می نمود.(3)

حضرت علی(ع)در شب نوزدهم ماه مبارک رمضان،مهمان دخترش ام كلثوم(س)بود و درآن شب حالت عجیبی داشت و دخترش را به شگفتی درآورد.

روایت شده كه آن حضرت در آن شب بیدار بود و بسیار از اتاق بیرون می رفت و به آسمان نظر می كرد و می فرمود:به خدا سوگند،دروغ نمی گویم و به من دروغ گفته نشده است.این است آن شبی كه به من وعده شهادت دادند.(4)

به هر روی،آن حضرت به هنگام نماز صبح وارد مسحد اعظم كوفه شد و خفته گان را برای ادای نماز بیدار كرد.ازجمله،خود عبدالرحمن بن ملجم مرادی را كه به رو خوابیده بود،بیدار و خواندن نماز را به وی گوش زد كرد.

هنگامی كه آن حضرت وارد محراب مسجد شد و مشغول خواندن نماز گردید و سر از سجده اول برداشت،نخست شبیث بن بجره با شمشیر برّان بر وی هجوم آورد،ولیكن شمشیرش به طاق محراب اصابت كرد و پس از او،عبدالرحمن بن ملجم مرادی فریادی برداشت:"لله الحكم یا علی،لا لک و لا لأصحابک"! و شمشیر خویش را بر فرق نازنین حضرت علی(ع) فرود آورد و سر مباركش را تا به محل سجده گاهش شكافت.(5)

حضرت علی(ع)در محراب مسجد،افتاد و در همان هنگام فرمود:

بسم الله و بالله و علی ملّه رسول الله،فزت و ربّ الكعبه؛

سوگند به خدای كعبه،رستگار شدم.(6)

نمازگزاران مسجدكوفه،برخی در پی شبیب و ابن ملجم رفته تا آن ها را بیابند و برخی در اطراف حضرت علی(ع)گرد آمده وبه سر و صورت خود میزدند و برای آن حضرت گریه می نمودند.

حضرت علی(ع)،در حالی كه خون از سر و صورت شریفش جاری بود،فرمود:هذا ما وعدنا الله و رسوله؛(7) این همان وعده ای است كه خداوند متعال و رسول گرامی اشت به من داده اند.

حضرت علی(ع) كه توان ادامه نماز جماعت را نداشت،به فرزندش امام حسن مجتبی(ع)فرمود كه نماز جماعت را ادامه دهد و خود آن حضرت،نمازش را نشسته تمام كرد.

روایت شد،كه در هنگام ضربت زدن عبدالرحمن بن ملجم بر سر مطهر حضرت علی(ع)،زمین به لرزه در آمد و دریاها مواج و آسمان ها متزلزل شدند و درهای مسجد به هم خوردند و خروش از فرشتگان آسمان ها بلند شد و باد سیاهی وزید،به طوری كه جهان را تیره و تاریک ساخت و جبرئیل امین در میان آسمان و زمین ندا داد و همگان ندایش را شنیدند.وی می گفت:تهدمت و الله اركان الهدی،و انطمست أعلام التّقی،و انفصمت العروه الوثقی،قُتل ابن عمّ المصطفی،قُتل الوصیّ المجتبی،قُتل علیّ المرتضی،قَتَله أشقی الْأشقیاء؛(8) سوگند به خدا كه اركان هدایت درهم شكست و ستاره های دانش نبوت تاریک و نشانه های پرهیزكاری بر طرف گردید و عروه الوثقی الهی گسیخته شد.زیرا پسر عموی رسول خدا(ص) شهید شد،سید الاوصیا و علی مرتضی به شهادت رسید.وی را سیاه بخت ترین اشقیاء،[یعنی ابن ملجم مرادی]به شهادت رسانید.

بدین گونه پیشوایی شایسته،امامی عادل،خلیفه ای حق جو،حاكمی دلسوز و یتیم نواز،كامل ترین انسان برگزیده خدا و جانشین بر حق محمدمصطفی(ص)،به دست شقی ترین و تیره بخت ترین انسان روی زمین،یعنی ابن ملجم مرادی ملعون،از پای درآمد و به سوی ابدیت و لقاء الله و هم نشینی با پیامبران الهی و رسولخدا(ص)رهسپار گردید و امت را از وجود شریف خویش محروم نمود.

پی نوشت ها:

1- الارشاد (شیخ مفید)،ص 20؛ الجوهره فی نسب الامام علی و آله (البری)،ص 112

2- وقایع الایام (شیخ عباس قمی)،ص 41؛ تاریخ ابن خلدون،ج2،ص 184

3- الارشاد،ص 21؛وقایع الایام،ص 41؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)،ج1،ص 171

4- منتهی الآمال،ج1،ص 172

5- الارشاد،ص 23؛ منتهی الآمال،ج1،ص 172؛ الجوهره فی نسب الامام علی و آله،ص 113؛ وقایع الایام، ص 41

6- منتهی الآمال،ج1،ص 174

7- همان

8- همان